Άρθρο του Δημοσθένη Δημαρόγκωνα,
Μέλος της Ε.Ε. Π.Ο.Ε.-ΥΠ.ΠΟ.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη και καθόλου δεν έχει ξεπεραστεί ανέδειξε κάποιες οδυνηρές πραγματικότητες όχι μόνο για το ελληνικό πολιτικό σύστημα αλλά για το παγκόσμιο, όχι μόνο για το δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό αλλά για τους λαούς όλης της γης.

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΡΘΡΩΣΗ

Η παγκόσμια πολιτική ηγεσία είναι όμηρος και εντολοδόχος των παγκόσμιων οικονομικών οίκων, η δημοκρατία ζει στο περιθώριο των ορέξεων αυτής της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας.

Είναι ενδεικτικό το παράδειγμα ότι η ομάδα που σχεδίασε την ανάκληση του νόμου του Ρούσβελτ για να αποτραπούν νέες κρίσεις μετά το κραχ του ‘29 τη αποτελούσαν:
Ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Μπίλ Κλίντον.
Ο Sanford Weill (Διευθύνων σύμβουλος της CityGroup).
Ο Robert Rubin (υπουργός οικονομικών των Η.Π.Α. και πρώην στέλεχος της Coldman Sacks)
και σαν επιτροπή έβαλαν τα θεμέλια για την αδιαφανή χειραγώγηση όλων των επενδυτικών δραστηριοτήτων.

Αποτέλεσμα αυτού του νέου πλέγματος σχέσεων οι δικτυωμένοι πολιτικά όπως η CityGroup κ.α. να συσσωρεύουν αμύθητες περιουσίες βγάζοντας στην αγορά τυχοδιωκτικά επενδυτικά προϊόντα μη ελεγχόμενα πλέον από το κράτος.

Την επικοινωνιακή συσκότιση και χειραγώγηση την είχαν πλέον δεδομένη αφού:

  • Το NBC ανήκει στην General Electric
  • To CBS ανήκει στην WestingHouse
  • To ABC ανήκει στην Disney
  • To CNN ανήκει στην Time Warner
  • To FOX NEWS ανήκει στην Νews Corporation (Μέρντοχ)

Αντίστοιχα ανήκουν και τα μεγάλα ευρωπαϊκά τηλεοπτικά συγκροτήματα αλλά τηρουμένων των αναλογιών και τα ελληνικά.

Όλο αυτό το «δικτατορικό» οικονομικό σύστημα κατάφερε τη σχέση του 1970, όπου για κάθε 1 δολάριο για παραγωγικές δραστηριότητες αντιστοιχούσε 1 δολάριο για χρηματοπιστωτικές, να την έχει κάνει σήμερα για κάθε 1 δολάριο για παραγωγικές δραστηριότητες να αντιστοιχούν 130 δολάρια για χρηματοπιστωτικές.

Με απόλυτη ελευθερία δηλαδή μέσα από την χρηματοπιστωτική ασυδοσία κατάφερναν να αντισταθμίσουν την πτωτική τάση του Μέσου Ποσοστού Κέρδους παίρνοντας μια ιδιότυπη υπεραξία μέσω των αγορών, χρεοκοπώντας την πραγματική οικονομία και τσακίζοντας τους λαούς.

Το βασικό ερώτημα δηλαδή που προκύπτει με δεδομένη αυτή τη κατάσταση είναι: θα έχουμε νέα κρίση;

Η απάντηση είναι ΝΑΙ γιατί με κανένα ληστρικό τέχνασμα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν οι αντινομίες και οι αντιφάσεις που γεννάει το σύστημα.

Η ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Το τραγικό όμως δεν είναι μόνο οι αναγκαστικές μεθοδεύσεις των εκπροσωπών του συστήματος, άλλα οι απόψεις που κατατίθενται για το ξεπέρασμα της.

Οι πιο σοβαροί εκπρόσωποι της ανατροπής υποτίθεται του συστήματος (κοινοβουλευτική αριστερά), αλλά και αριστεριστικά εξωκοινοβουλευτικά μορφώματα, δεν ζητάνε να πάψει να είναι η εργατική δύναμη εμπόρευμα «στέλνοντας στο διάολο το νόμο της αξίας» που είναι η βάση του συστήματος, ζητάνε να αποκτήσουν τη διεύθυνση της εμπορευματοποιημένης εργατικής δύναμης.

Σαν τους χαζούς που τους δείχνεις το δάσος και κοιτάνε το δέντρο ξεχνώντας ότι το ιστορικό προηγούμενο αυτού που ζητάνε είναι ο κρατικός καπιταλισμός της πρώην δήθεν Σοβιετικής και δήθεν Ένωσης.

ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Ξεκινώντας από την παραδοχή ότι οι πολιτικές και εταιρικές δυνάμεις που δημιούργησαν την οικονομική κρίση για λογαριασμό και όφελος των λίγων προνομιούχων είναι οι ίδιες που ακόμη και σήμερα παίρνουν τις αποφάσεις για το ξεπέρασμα της, μάλλον δεν είναι ότι θετικότερο μπορεί να συμβεί.

Η πρόταση είναι:
Απλοί νόμοι που θα απαγορεύσουν την παραγωγή των τυχοδιωκτικών προϊόντων.
Κατάργηση των ιδιωτικών οίκων αξιολόγησης με αντικατάσταση από Διεθνή Κρατική Αρχή (γιατί οι οίκοι αξιολόγησης είναι θυγατρικές εταιρίες αυτών που δημιούργησαν την κρίση).
Άμεση μεταφορά κεφαλαίων στην πραγματική οικονομία, στην παραγωγική διαδικασία με ταυτόχρονη μείωση των απασχολούμενων κεφαλαίων στα τυχοδιωκτικά χρηματοπιστωτικά παιχνίδια.

ΕΥΡΩΠΗ-ΕΛΛΑΔΑ

Η Ευρωπαϊκή, κατ΄ ευφημισμό, ένωση ενώ έχει νομισματική ένωση στην Ευρωζώνη δεν έχει κανένα από τους όρους μιας Οικονομικής Ένωσης. Έτσι η μόνη πολιτική που μέχρι σήμερα ακολουθήθηκε εξυπηρετούσε τον οικονομικό εθνικισμό της Μέρκελ (Γερμανία) και την προσπάθεια του ισχυρού Γερμανικού κεφαλαίου να συμμετέχει ισότιμα στο παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο που διεξάγεται.

Πράγματι η πλεονασματική Γερμανία (έχει τόσο πλεόνασμα όσο είναι σχεδόν το έλλειμμα του Νότου), δανείζει απαιτώντας την μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης (πτώση μισθών, κοινωνικών παροχών, ασφαλιστικά δικαιώματα κτλ) και ταυτόχρονα επιδιώκει τον έλεγχο των παραγωγικών εργαλείων με τις ιδιωτικοποιήσεις έτσι ώστε με φτηνό εργατικό δυναμικό συνεχώς αυξανόμενες εξαγωγές και με τις υποδομές στα χέρια της θα έχει εξοβελίσει τις Η.Π.Α. σε λίγα χρόνια.

Όμως αυτός ο στρατηγικός γερμανικός σχεδιασμός χαλάει από το γρήγορο ντόμινο που επιβάλουν οι οίκοι αξιολόγησης που είναι οι θυγατρικές των μεγάλων Αμερικανικών Ιδρυμάτων.

Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα πλέον και για τους Γερμανούς αφού γνωρίζουν πια ότι πρέπει να πάνε σε συνολικές λύσεις γιατί το επερχόμενο ντόμινο αφορά το 70% του εξωτερικού τους εμπορίου.

Άμεσα λοιπόν πρέπει να γίνει μόνιμος μηχανισμός στήριξης με περίπου 2 τρις ευρώ κεφάλαια, προκειμένου να αγοραστεί το χρέος των χωρών στις σημερινές τιμές εξοικονομώντας το 50% σχεδόν των συσσωρευμένων οφειλών.

Η μείωση αυτή του χρέους, το πάγωμα των άμεσων απαιτήσεων και αποπληρωμής βγάζει την Ευρωζώνη από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και εξοικονομεί πόρους για ανάπτυξη που είναι η μόνη λύση μαζί με αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές για τη δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος.

Αυτή δυστυχώς είναι η μόνη δυνατή επαναδιαπραγμάτευση και δυστυχώς μπορεί να γίνει μόνο τώρα που αναγκάστηκαν οι ισχυροί της Ε.Ε. να συνειδητοποιήσουν ότι το πρόβλημα είναι Ευρωπαϊκό και όχι Ελληνικό ή Ιρλανδικό ή .... Όλα τα άλλα είναι ανέξοδοι παλληκαρισμοί στο βωμό της πολιτική σκοπιμότητας.

Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΜΑΣ

Εμείς, ο κόσμος της εργασίας, που είμαστε οι μόνοι που σηκώσαμε το βάρος των αντιφάσεων και αντινομιών του συστήματος τους, πρέπει να γίνουμε πιο έτοιμοι από ποτέ για να διεκδικήσουμε τη νικηφόρα ρεβάνς, είτε της αποκατάστασης των χαμένων (μισθοί, δικαιώματα κλπ) είτε ακόμη καλύτερα εάν ο βαθμός συνείδησης, και οργάνωσης κλπ με ένα λόγο το κοινωνικό ισοδύναμο των παραγωγικών δυνάμεων μπορεί να αντιστοιχήσει στο κοινωνικό ισοδύναμο των παραγωγικών σχέσεων και να θέσει θέμα εξουσίας «να στείλουμε στο διάολο το νόμο της αξίας» να γίνουμε τάξη για τον εαυτό της και όχι «καθεαυτήν».